تازه ها در دانش آنلاین

جنوب ایتالیا زیستگاه نوعی عروس دریایی بنام “مدوز” و انواع حلزون‌های دریایی است.

هر از گاهی این عروس دریایی حلزونهای کوچک دریا را قورت می‌دهد و آنها را به مجرای هاضمه‌اش انتقال می‌دهد.

اما پوسته سخت حلزون از او محافظت می‌کند و مانع هضم آن می شود.

✔️ حلزون به دیواره مجرای هاضمه عروس دریایی می چسبد و آرام آرام شروع به خوردن عروس دریایی از درون به بیرون می کند.

✔️ زمانی که حلزون به رشد کامل خود می رسد، دیگر خبری از عروس دریایی نیست، چون حلزون به تدریج آن را از درون خورده است.

💠 بعضی از ما همانند عروس دریایی هستیم که حلزون درونمان، ما را آرام آرام از درون می خورد.

🌀 حلزون درون ما می تواند:
• عصبانیت،
• دلواپسی،
• فکر و خیال بیهوده،
• افسردگی،
• خشم و عصبانیت،
• نگرانی و استرس،
• حرص و طمع و زیاده خواهی
• آرزوهای بلند دنیایی
و… باشد.

✔️ پس بیاییم کمی بیشتر برای شناخت درون خود وقت بگذاریم …

گوزنی بر لب آب چشمه ای رفت تا آب بنوشد. عکس خود را در اب دید، پاهایش در نظرش باریک و اندکی کوتاه جلوه کرد.

شخصی تلاش پروانه برای بیرون آمدن از سوراخ کوچک پیله را تماشا می کرد.

ناگهان تقلای پروانه متوقف شد به نظر رسید که خسته شده دیگر نمی تواند به تلاشش ادامه دهد.

آن شخص مصمم شد به پروانه کمک کند پس با قیچی برشی به پیله داد سوراخ پیله را گشاد کرد.

پروانه به راحتی از پیله خارج شد اما جثه اش ضعیف و بال هایش چروکیده بودند.

مرد به تماشای پروانه ادامه داد. انتظار داشت پر پروانه گسترده و مستحکم شود و از جثه او محافظت کند

اما چنین نشد، در واقع پروانه ناچار شد همه عمر را روی زمین بخزد و هرگز نتوانست با بال هایش پرواز کند.

آن شخص مهربان نفهمید که محدودیت پیله و تقلا برای خارج شدن از سوراخ ریز آن را خدا برای پروانه قرار داده بود تا به آن وسیله مایعی از بدنش ترشح شود و پس از خروج از پیله به او امکان پرواز دهد.

نتیجه ی اخلاقی :
گاهی اوقات در زندگی فقط به تقلا نیاز داریم.

اگر خداوند مقرر می کرد بدون هیچ مشکلی زندگی کنیم فلج میشدیم به اندازه کافی قوی نمیشدیم و هر گز نمیتوانستیم پرواز کنیم

دو دوست با پای پیاده از جاده ای در بیابان عبور میکردند.

بین راه سر موضوعی اختلاف پیدا کردند و به مشاجره پرداختند. یکی از آنها از سر خشم، بر چهره دیگری سیلی زد.

دوستی که سیلی خورده بود، سخت آزرده شد ولی بدون آنکه چیزی بگوید، روی شنهای بیابان نوشت “امروز بهترین دوست من بر چهره ام سیلی زد”.

آن دو کنار یکدیگر به راه خود ادامه دادند تا به یک آبادی رسیدند.

 تصمیم گرفتند قدری آنجا بمانند و کنار برکه آب استراحت کنند. ناگهان شخصی که سیلی خورده بود، لغزید و در آب افتاد.

نزدیک بود غرق شود که دوستش به کمکش شتافت و او را نجات داد. بعد از آنکه از غرق شدن نجات یافت، بر روی صخره ای سنگی این جمله را حک کرد: “امروز بهترین دوستم جان مرا نجات داد”.

دوستش با تعجب پرسید: بعد از آنکه من با سیلی تو را آزردم، تو آن جمله را روی شن های بیابان نوشتی ولی حالا این جمله را روی تخته سنگ حک میکنی؟

دیگری لبخند زد و گفت: وقتی کسی ما را آزار میدهد، باید روی شنهای صحرا بنویسیم تا بادهای بخشش، آن را پاک کنند ولی وقتی کسی محبتی در حق ما میکند باید آن را روی سنگ حک کنیم تا هیچ بادی نتواند آن را از یادها ببرد.

وزیر تلگراف وقت زمان ناصرالدین شاه چون می خواست مردم مطمئن شوند تلگراف واقعا پیام های مردم را به هم میرساند وشعبده نیست، به ذهنش رسید که مدتی به مردم اجازه دهد که مجانی با دوستان یا طرف خود که در شهرهای اصفهان یا شیراز و تبریز و نقاط دیگر بودند صحبت کنند.

در جریان جنگ سرد، مرز بین آلمان و جمهوری چک با فنس الکتریکی مسدود شد که باعث شد آهوهای جنگلی که در چک و در نزدیکی این مرز زندگی میکردن نتونن وارد آلمان بشن!

الان ۲۸ ساله که این حصار الکتریکی برداشته شده و آهوهایی که امروز اونجا زندگی میکنن هیچکدوم اون حصارها رو ندیدن اما نتایج یک تحقیق نشون داده که آهوهای نسل جدید هم جرات عبور از مرز رو ندارن!
انگار این ترس از والدینشون بهشون به ارث رسیده!!!

این قضیه واسه خیلی از ماها هم صادقه که با ترس‌هایی که واقعی نیستن و از قدیمی‌ترها به ما رسیده زندگی میکنیم…

کلماتی مانند
همیشه،
هیچ‌وقت،
اصلا،
به هیچ‌ وجه و…

اگر کودک شما خطایی می‌کند، هرگز با این کلمات او را توصیف نکنید:
«تو چرا هیچ‌وقت به بزرگ‌ترهات سلام نمیدی،
همیشه همین‌طور بدخط می‌نوشتی…
تو هیچ‌وقت یاد نگرفتی چطوری از خودت دفاع کنی.»

چون دقیقا پس از مدتی آنها به همین باور در مورد خود می‌رسند که من هیچ‌وقت نمی‌توانم درست عمل کنم و بعد از مدتی همین برداشت را به رفتار دیگران هم تعمیم می‌دهند که منظور معلمم از اینکه چنین حرفی را زد این است که من دانش‌آموز کندذهنی هستم و هیچ چیز را نمی فهمم.